Prawo samostanowienia odnosi się do własności osobistej oraz wspólnej (np. państwa). Własność osobista jest to wszystko co stanowi samą istotę ludzką (jej ciało, umysł, sferę duchową) wraz z prawowitym dobytkiem, czyli tym co zostało pozyskane bez złamania prawa własności innej jednostki (wtargnięcia na zajmowany uprzednio obszar – aksjomat nieagresji). Własność osobista obejmuje również owoce pracy (jak i każdy inny skutek prawowitego działania), więc ten kto je wytwarza w pełni nimi rozporządza i próba odebrania nawet najmniejszej ich części jest pogwałceniem tegoż prawa. Obywatel wolny jest zatem od wszelkich danin na rzecz kogo- i czegokolwiek (podatki, akcyzy, alimenty, grzywny, itp.), ale nie może też z wykupionych przez innych przywilejów korzystać (bez zgody składających datki), ani nie otrzymuje żadnej pomocy z urzędu (jako potrzebujący, poszkodowany, albo urzędnik, a może ją otrzymać jedynie z dobrej woli). Własnością jednostki nie może być to co nie zostało wytworzone przez kogoś, czyli ziemia, woda, powietrze, zasoby naturalne – to wszystko wewnątrz wspólnego państwa jest własnością wspólną.
Ochrona własności nie tyczy się tzw. własności intelektualnej (patent), czyli pomysłu wynalazku, treści wiersza, bądź zapisu nutowego muzyki, gdyż wykorzystywanie poznanej wiedzy nie jest pozbawieniem jej pomysłodawcy – kradzieżą. Tym samym w miejscach publicznych lub na własnej posesji dozwolone jest nagrywanie i rozpowszechnianie rozmów, zdarzeń, robienie zdjęć ludziom i rzeczom, używanie i powielanie książek, obrazów, piosenek, urządzeń, itd. Jeśli nie chcemy aby pomysł był rozpowszechniany przez innych to go przed tym zabezpieczamy lub nie ujawniamy go wcale. Złamaniem prawa samostanowienia jest nabycie takiej wiedzy bez lub przeciwko zgodzie jej twórcy, jednak nie jest możliwe cofnięcie pozyskania pomysłu, więc później dowolnie można z niego korzystać.
Pełna wolność nie istnieje bez całkowitej jawności. Ukrycie prawdy ma na celu wpłynięcie na wybór okłamywanego i wybór tym sposobem przestaje być w pełni samodzielny – wtedy z wolności pozostaje tylko złudzenie. Zatem nieskrępowany dostęp do wiedzy, która nas dotyczy, jest warunkiem bezwzględnym prawa samostanowienia (kłamstwo lub zatajenie takiej wiedzy jest złamaniem prawa własności) – jawne są wszystkie działania wykraczające poza obszar samostanowienia jednostki, bądź grona osób (dwie lub więcej osób może zgodzić się na działanie w swoich osobistych obszarach i dopóki nie wychodzą poza to, nie muszą nikogo powiadamiać), jako te które dotykają strefy innych, albo wspólnej.
Obszar własności człowieka należy całkowicie i wyłącznie do niego i każdy ma prawo (ale nie obowiązek), zawsze i wszędzie, przeciwdziałać jego naruszeniu (u siebie i innych), z siłą która je powstrzyma, nie wyłączając zabicia napastnika jeśli jest to konieczne. Służby porządkowe są uprawnione do przeciwdziałania spełnieniu groźby (obietnica krzywdy), a następnie sąd ocenia, czy grożący stwarza zagrożenie dla innych. Napastnikiem jest zawsze ten, kto pierwszy wtargnie we własność innego człowieka (nie tylko sobą, ale i swoimi wytworami, jak dym, czy promieniowanie). Jeśli jednak napaść została przerwana, to nie można naruszać osobistego obszaru unieszkodliwionego napastnika bardziej niż jest to konieczne, aby postawić go przed sądem (przekroczenie tej granicy to już nowy napad, co ocenia sąd, tak samo jak niewspółmierne odparcie zagrożenia). Rozpowszechnianie obrazów krzywdy lub śmierci, mimo iż samo w sobie niezakazane (chociaż może być na dany obszar wspólny), skutkuje wszczęciem dochodzenia wyjaśniającego, czy nie zaszło złamanie prawa samostanowienia.
Istota ludzka zaczyna swój naturalny cykl życiowy od etapu zarodka (powstanie nowego, niepowtarzalnego, ludzkiego DNA – po połączeniu komórki jajowej z plemnikiem) rozwijającego się w ciele matki. Zgodnie z prawem własności, skoro kobieta stanowi o własnym ciele, to może usunąć z niego co chce, łącznie z nowo tworzącym się człowiekiem (który w takim wypadku przechodzi pod opiekę państwa), w najmniej szkodliwy dla obojga sposób. Wydalony człowiek zostaje przeniesiony do miejsca gdzie, na ile to możliwe, będzie mieć szansę właściwie dojrzeć i się urodzić (np. zastępcze łożysko, jak to dostępne dla rekinów, czy owiec lub w inny sposób zapewniający mu jak największe szanse na pełnię życia). Dziecko do osiągnięcia pełnoletności pozostaje pod opieką rodziców lub opiekunów, którzy decydują co jest dla niego właściwe. W tym okresie naruszenie ich woli w stosunku do dziecka, nawet za jego zgodą, traktowane jest jako złamanie prawa własności tych opiekunów – każde działanie dotyczące dziecka musi mieć ich aprobatę. Opiekunowie pociągani są do zadośćuczynienia za wykroczenia podopiecznych. Dziecko może opuścić swoich opiekunów i przenieść się pod kuratelę państwa lub innego dorosłego (np. gdy namówiliśmy dziecko, którego rodzice pozwalają mu się odurzać, aby przeszło pod naszą opiekę), a i opiekunowie mogą zrzec się dziecka. Prawo samostanowienia daje wolność zakończenia własnego życia (np. honorowe samobójstwo polityka, który nie dotrzymał obietnicy), z tym że zabroniona jest pomoc w samobójstwie, ponieważ nie potrafimy zapytać trupa, czy nie został oszukany (taki pomocnik zawsze zostaje oskarżony o zabójstwo).
Obywatelem jest ten, którego oboje rodziców posiada obywatelstwo. Każdy inny może ubiegać się o nie u wojewody (każde nadane obywatelstwo jak i wszelkie inne postanowienia urzędnicze dostępne są na witrynie państwowej), po osiedleniu w kraju (na warunkach z UO) przez połowę swojego życia. Obywatel osiąga pełnoletność po ukończeniu 18 roku życia i wtedy uzyskuje prawa wyborcze – staje się współwłaścicielem państwa (każdy równo). Po śmierci obywatela, cały dobytek przekazywany jest zgodnie z jego wolą. W przypadku braku testamentu majątek zostaje przekazany współmałżonkowi i potomstwu, a w wypadku braku rodziny, po równo pomiędzy wszystkich dorosłych obywateli całego kraju. W przypadku obcokrajowców i zagranicznych podmiotów, majątek przechodzi na spadkobierców tylko jeśli są oni obywatelami kraju.
Część obszaru państwa wydzielona jest pod osobisty zarząd obywateli – działki (jako obszar, ponieważ ani ziemia, ani powietrze własnością nie są, po 15 arów powierzchni, wolne od jakichkolwiek opłat, z przestrzenią ponad, jak i z tym co pod powierzchnią) stają się własnością (gdzie dozwolone jest posiadanie wszystkiego co nie narusza własności innych) po osiągnięciu pełnoletności. W wypadku braku dostępnych działek dla wkraczających w dorosłość obywateli, powstaje kolejka oczekujących. Podczas życia, własności działki nie można stracić, ani się jej pozbyć, ale można ją wymieniać. Po śmierci właściciela, zarząd nad działką zostaje przekazany (w takim wypadku nie ma obowiązku bycia pełnoletnim) wskazanemu przez niego obywatelowi (jeśli nikt nie został wskazany to przechodzi na współmałżonka lub potomstwo, a w przypadku ich braku działka wraca pod zarząd państwowy), który jeśli go przyjmie (a nie ma własnej działki), staje się nowym właścicielem. Jeśli wskazany zarządca posiada już własną działkę to musi zdecydować, której właścicielem pozostaje – nadwyżkę gruntów może pozostawić sobie (jeśli dostępna jest wystarczająca ilość działek) jako dzierżawę (zgodnie z zasadami UO i przyjętą w nich wysokością opłat), albo działka powraca pod zarząd państwowy. Poza działkami, reszta kraju, to przestrzeń publiczna (osiedlowe podwórka, ścieżki, lasy, jeziora, tereny pod wynajem, itd.), na której obowiązują ustalenia UO (przepisy państwowe – wspólne).
Uroczysko 